| "در ایامی که صاف و ساده بودم" |
به فکر درس و مشق افتاده بودم
|
| کشـــــــــاکش بود در اعماق جانـم |
کسی آگـــــــه نمی شد از نهانـــم |
| خـــــلاصه خویش را محدود کردم |
ره ابلیس را مســـــــدود کــــــــردم |
| سر ساعت به پـــــای کــــــار بودم |
ز صبح تــــــــا نیمه شب بیدار بودم
|
| نمـــــــــــودم در شگفت افراد خانه |
ندادم دست خویشــــانم بهـــــــــانه |
| دگـــــــر بهر غذا کی داد کـــــــردم |
برای شــــام کی فریـــــــــاد کــردم |
| شدم راضی به خــــــــــامه با مربا |
نبودم دیگــــــر اندر فکـــــــــر پیتزا |
| هرآنچه مــــــادرم می پخت خوردم |
دگـــــــر من آبـــــــــرویش را نبردم |
| |
|
ز کـــــــار خویشتن من شرمســـارم |
نمــــودم شعـــــــــــر ایـــرج را شعارم
|
| بگویم بـــــــــــــــا رها با مدٌ و تشدید |
"کـه گــُــه خوردم غلط کردم ببخشید" |
| ندیــــــــــدم روی خوش در زندگـانی |
اگـــــر چـــــه رفته ایــٌــــام جــــوانی |
|
ساسان برمکی
برای مشاهده مطالب بیشتروادامه شعر به ادامه مطلب بروید....
|
